Braccu talianu
Dumisticatu
Braccu talianu Ruanu Marruni
Braccu talianu Ruanu Marruni
Classificazzioni scintìfica
Gèniri:Canis
Speci:C. lupus
Suttaspeci:C. l. familiaris, Cani di ferma (7)

Lu Braccu talianu jè nu cani di caccia talianu.

Storia cancia

Lu Braccu talianu jè nu cani canusciutu nzinu la Grecia antica. Veni macari citatu nti nu sunettu di Danti Alighieri: Sonar bracchetti e cacciatori aizzare... Jè nu cani di l'occhiu duci e di caràttiri bonu.

Scigghiutu e apprizzatu pi li sò qualitati ntâ caccia, già ntô sèculu XV vinni espurtatu versu la corti di li re di Francia.

Doppu nu periudu di dicadenza tra la fini dû sèculu XIX e l'inizziu dû sèculu XX, ntî li ùrtimi anni cinquanta lu braccu talianu ebbi na nova diffusioni e oggi s'apprisenta nteramenti rinnuvatu a sèguitu di silizzioni assai accurati chi ni hannu sarvatu li carattirìstichi origginali.

Curiusità cancia

  • Cu si òccupa di la diffusioni e pricisa cumunicazzioni di sta razza jè la S.A.B.I (Società Amaturi di lu Braccu Taliano), società cinofila sinza lu fini di pigghiari sordi, funnata a Lodi ntô 1949 di l'avvucatu Camillo Valentini e di lu cummindaturi Paolino Ciceri assemi ad àutri cacciaturi e jùdici cinofili.
  • La S.A.B.I. ncludi quasi tutti li assuciati ntâ l'Europa (Italia, maiurmenti; ma macari Francia, Ulanna, Danimarca, Finlandia e Belgiu). S'attròvanu scritti macari ntô Sud America (Brasili e Cili), Stati Uniti e ntô Giappuni.
  • Nu suggettu mpurtanti jè la campiunissa dû munnu di l'annu 2000 Rivana del Monte Alago.

Gallirìa cancia

Lijami di fora cancia