Folklori:Santa Marghirita e lu Saristanu

Stu pezzu veni citatu drittu d'Arba Sicula, vulumi II (la rivista di folklori e littiratura di la lingua siciliana, pubbricata ntê Stati Uniti d'omònima organizzazzioni) e rifletta lu modu comu fussi parratu.

«A li tempi di me nanna c'era un saristanu chi si chiamava don Vastianu. Ora, chistu era divotu forti di San Giuvanni Battista. E goni sira, doppu c'avìa finutu di scupari la cresia e di stutari li cannili, chistu chi facìa? Jìa nni la sacristia e 'rapia la cascia unni si tinia l'oru di la patruna di lu paisi ca era Santa Marghirita. Lu pigghiava stu oru e li jìa a mintiri tuttu a San Giuvanni, ca era (sicunnu iddu) lu veru patruni.

Un jornu lu vistiru curriri di la crèsia e ci spiaru:

— Don Vastianu, ch'aviti ca jiti currennu?

Iddu, tuttu ca trimava, senza ciatu, ci rispunnìu:

— Santa Marghirita m'assicutatu crèsia crèsia, m'assicutatu e m'à dittu di nun tuccaricci chiù lu so oru.

Mancu passaru du' simani e muriu.»