"Baroccu sicilianu" : Diffirenzi ntrê virsioni

Contenuto cancellato Contenuto aggiunto
Giusi (discussioni | cuntribbuti)
Nuddu riassuntu dû canciamentu
Giusi (discussioni | cuntribbuti)
Nuddu riassuntu dû canciamentu
Riga 1:
[[Image:Catane Badia Di Sant Agata.jpg|thumb|250px|right|''Figura 1'': Baroccu Sicilianu. "Chiesa della Collegiata" a [[Catania]] prugittata di [[Stefanu Ittar]] versu lu [[1768]].]] Cu l'esprissioni '''Baroccu sicilianu''' si ntenni la forma spiciali chi pigghiau lu nomu l'[[architittura]] [[Barocca]] in [[Sicilia]] ntê sèculi [[sèculu XVII|XVII]] e [[sèculu XVIII|XVIII]], ricanuscìbbili nun sulu dî sò tìpichi linìi curvi e mutivi dicurativi Barocchi ma puru dî màschiri e putti, e di l'apparenza particularmenti sgargianti raramenti visìbbili a autri banni. Nzinu a picca tempu fa stu stili avìa statu studiatu ricanusciutu e apprizzatu picca, nunustanti lu studiu piunieristicu di [[Anthony Blunt]].
 
Lu stili dû Baroccu Sicilianu emergìu in sèguitu ô ciurìri di ntirventi di ricustruzzioni succiduti ô divastanti [[tirrimutu]] chi nvistiu la Val di [[Notu]] ntô [[1693]]. Prima di sta data lu stili Baroccu avìa statu usatu nta l'isula in manèra ngenua, pruvinciali e comu forma dialittali, evoluta di l'architittura autoctona chiuttostu chi dirivatu dî granni architetti barocchi di [[Roma]]. In sèguitu ô tirrimotu, architetti lucali, assai studiaru a Roma, truvaru na abbunnanza di oppurtunitati di ricriari lu chiù sufisticatu Baroccu pupulari di l'èbbica. Lu travagghiu, e lu novu gèniri ntrodòttu ispirò ultiriuri architetti lucali a siquirinni l'esempiu. Versu lu [[1730]] architetti nativi cumpitenti e patruna dû stili Baroccu arrivaru ê vèrtici di l'architittura di l'ìsula. La ntirpritazzioni dû stili puratò a na forma d'arti pirsunalizzata e radicata ntô tirritoriu. Ntô pinùrtimu dicenniu dû [[sèculu XVIII]] lu stili finìu pòi cu l'essiri rimpiazzatu dî novi modi chi prupunìanu lu [[neoclassicismu]]. L'era Barocca dâ Sicilia, adorna e riccamenti dicurata, riflitteva pirfittamenti la storia suciali dû paisi a ddu tempu, e vinni a simbuliggiari lu cantu dû cignu dâ nubbilitati siciliana. Lu finòminu, innicatu cumu AutuÀutu Baroccu Sicilianu, durò sulu cinquanta anni, ma lassau susupra l'ìsula nu marchiu di identitati architittònica distinata a durari finu ô [[sèculu XXI]].
 
L'[[UNESCO]] classificau ntô [[2002]] diversi citati dû sud est dâ Sicilia ([[Notu]], [[Rausa]], [[Catania]], [[Sarausa]], [[Caltaggiruni]], [[Palazzolu Acreidi]], [[Muorica]], e [[Scicli]]) comu patrimoniu munniali di l'umanità pi l'unicità di st'architittura tardu barocca. Esempî di baroccu sicilianu si ponnu truvari praticamenti nta tutti li cità dâ Sicilia sud-orientali.