"Baroccu sicilianu" : Diffirenzi ntrê virsioni

 

Lu stili dû Baroccu Sicilianu emergìu in sèguitu ô ciurìri di ntirventi di ricustruzzioni succiduti ô divastanti [[tirrimutu]] ca nvistìu la Val di [[Notu]] ntô [[1693]]. Prima di sta data lu stili Baroccu avìa statu usatu nta l'ìsula 'n manèra ngenua, pruvinciali e comu forma dialittali, evoluta di l'architittura autoctona chiuttostu chi dirivatu dî granni architetti barocchi di [[Roma]]. 'N sèguitu ô tirrimotu, architetti lucali, assai studiaru a Roma, asciaru <ref>Talìa asciaru ntô Wikizziunariu [http://scn.wiktionary.org/wiki/asciari]</ref> n'abbunnanzia di oppurtunitati di ricriari lu chiù sufisticatu Baroccu pupulari di l'èbbica. Lu travagghiu, e lu novu gèniri ntrodòttu ispirò ultiriuri architetti lucali a siquirinni l'esempiu. Avversu lu [[1730]] architetti nativi cumpitenti e patruna dû stili Baroccu arrivaru ê vèrtici di l'architittura di l'ìsula. La ntirpritazzioni dû stili puratò a na forma d'arti pirsunalizzata e radicata ntô tirritoriu. Ntô pinùrtimu dicenniu dû [[sèculu XVIII]] lu stili finìu pòi cu l'essiri rimpiazzatu dî novi modi ca prupunìanu lu [[neoclassicismu]]. L'era Barocca dâ Sicilia, adorna e riccamenti dicurata, riflittìa pirfittamenti la storia suciali dû paisi a ddu tempu, e vinni a simbuliggiari lu cantu dû [[cignu]] dâ nubbilitati siciliana. Lu finòminu, nnicatu cumu Àutu Baroccu Sicilianu, durau sulu cinquanta anni, ma lassau supra l'ìsula nu marchiu di identitati architittònica distinata a durari finu ô [[sèculu XXI]].