Agglutinazzioni

lingua unni li palori sunnu furmati ncucchiannu nsèmmula sutta-palori chi si chiàmunu murfemi
abbiccidariu St'artìculu è scrittu n sicilianu standard, si stai circannu l'artìculu scrittu n calabbrisi di Rumbiolu (VV), vidi Agglutinazzioni.


Si sapi sèntiri lingua agglutinanti dda lingua unni li palori sunnu furmati juncennu chiossai morfemi. Sta palora la mmintau Wilhelm von Humboldt ntô 1836 pi crassìficari li lingui taliannu la morfoluggìa d'iddi. Stu nomu veni dû verbu latinu agglutinare, ca voli diri "ncuddari, jùnciri anzemi".

Carattirìstichi cancia

Ntê lingui agglutinanti li palori primitivi sunnu fatti sulu di na ràdica, unni appoi vènunu junciuti prifissi o suffissi pi furmari àutri carattirìstichi grammaticali (comu, p'asèmpiu, li gèniri, li nùmmira, casu o tempu virbali) e li morfemi sunnu espressi pi menzu di affissi (non cangiannu la ràdica dâ palora, o canciamenti di tonu o di forza). Sparti,ntâ na lingua agglutinanti l'affissi non vènninu mai ammiscati cu l'àutri, e non càngianu furma a secunnu si cci n'hannu àutri vicini.

Sunnu linguaggi agglutinanti: lingui ugru-finnichi, lingui uralichi, lingui altaichi, giappunisi, coreanu, certi lingui africani e centru-miricani. Ntô passatu macari ntô Mediu Urienti si parràvanu lingui agglutinanti, comu lu sumeru, lu gutianu, lu lullubi e lu cassita.

Li linguaggi agglutinanti non sunnu tutti misi nzemi ntâ stissa famigghia linguistica.

Li linguaggi agglutinanti sunnu giniralmenti assai riulari ed hannu assai affissi/morfemi pi ogniduna palora. P'asèmpiu lu giappunisi havi sulu tri verbi non riulari (e mancu sù tantu no-riulari), lu turcu nn'havi sulu unu.