Rinascimentu dû sèculu XII

Lu Rinascimentu dû sèculu XII è la difinizzioni data a ddu muvimentu di rinàscita culturali chi, ncuraggiatu dû cuntattu cu l'avanzati formi sprissivi e culturali di l'Islam europeu, spiciarmenti andalusi e siciliani, particularmenti avanzata nnî campi dî scienzi e dâ tecnoluggìa, dâ filusufìa, dâ giografìa, di l'architittura e dâ sprissioni artìstica e artiggianali - pirmisi ô munnu latinu di lassàrisi ê spaddi angusti culturali e ecunòmichi chi avìanu contrassignatu l'accussì dittu Àutu Mediuevu.

Novi scuperti tecnològgichi pirmìsiru lu sviluppu dû stili gòticu.

Nu primu passu mpurtanti fu custituutu di l'acquisizzioni di parti dî dotti latini dî capu travagghi ntillittuali grechi, ebraici, àrabbi, persiani e inniani, fatta pussìbbili di n'eccizziunali òpira traduttoria, di cui lu cchiù nutatu rapprisintati arresta l'italianu Gerardu da Cremona (c. 1114-87), tradutturi di 87 òpiri dû ncegnu umanu nun-latinu, tra cui l'Almagestu, chi rapprisintau pi sèculi 'n Europa, finu a l'etati muderna, la summa dî canuscenzi scintìfichi.

La mappa disignata dû giografu Maghreb al-Idrīsī pû re Ruggeru II di Sicilia. Comu tutti li tradizziunali mappi àrabbi, la carta mintìu 'n àutu lu Sud. Si nota lu suvradiminziunamentu dâ Sicilia: terra ntâ quali appuntu travagghiava lu granni giografu àrabbu.

Lijami di fora

• (EN) A brief analysis of Haskins, Renaissance of the Twelfth Century
• (EN) A bibliography of the twelfth-century renaissance