Giuvan Battista Vaccarini
Giuvanni Battista Vaccarini (Palermu, 3 di frivaru 1702 – Milazzu, 11 di marzu 1768) fu n'architettu sicilianu.
La vita
canciaA Roma (1720) fu sutt'â scola di Carlu Fontana e picciutteddu trasìu a fari parti dû "gruppu" dû cardinali Petru Ottoboni, micinati di Haendel, Corelli e Juvarra. A Roma studiau l'arti di Bernini e Borromini, secunnu l'idìa di na sìntisi tra l'opposti maneri dî dui architetti propunuta di Fontana. Pi la sò furmazzioni foru assai mpurtanti macari l'asèmpi di Nicola Michetti, Alessandru Specchi, Francisco de Sanctis e Filippu Raguzzini.
Tornau 'n Sicilia versu lu 1730 e travagghiau principarmenti a Catania, unni desi nu cuntribbutu mpurtanti a la ricustruzzioni dâ cità doppu lu granni tirrimotu dû 11 di jinnaru 1693. Li studi fatti a Roma si vìdunu nta la mpustazzioni dâ Chiazza dû Municìpiu, ammeri unni si dirìggiunu tri granni strati, comu ntô "tridenti" di la "Chiazza dû Pòpulu" a Roma. Ntâ stissa chiazza, unni è cullocatu lu palazzu dû cumuni, macari chistu òpira di Vaccarini (1732), iddu fici sistimari macari nu nicu ubilliscu di stili eggizzianu, appujiatu sùpira la stàtula di nu liafanti 'n petra làvica, addivintatu appoi lu sìmmulu dâ cità e sàputu sèntiri dê catanisi cô nomu di Liotru.
Ntô ristàuru dâ Cattitrali di Sant'Àita (1732-1768) la parti ca chiossai ammustra lu stili di Vaccarini è la facciata, muvimintata cu culonni e spicchiaturi altirnati di màrmuru jancu e petra làvica.
Ntô 1756 Vaccarini si nni ivu pi pocu tempu a Nàpuli, unni cullabburau cu Luiggi Vanvitelli pâ scigghiuta dî màrmura pi la Reggia di Caserta e ddocu potti studiari l' òpiri dû stissu Vanvitelli e di Fierdinannu Fuga.
Lu risurtatu di ssi studî si vìdunu nta l'ùrtimi òpiri architittònichi catanisi, comu nta lu Culleggiu Cutelli (1754) e nta la cullabburazzioni ô pruggettu dû Munasteru di San Nicolò l'Arena.