Sant'Ugu di Nuhara

S. Ugu Abati di Nuhara di Sicilia (ME) (? - Nuhara 17 di nuvèmmiru 1175) è nu santuCresia Cattòlica

Tila di Sant’Ugu abati di Nuhara e pedi da ‘Mmaculata na Matrici di Santa Maria Assunta a Nuhara di Sicilia (ME )

Aggiugrafia cancia

San Bernardu di Chiaravalli (1090 - 1153) arrinisciu a pacificari lu papa ‘Nnuccenzu III cu Re Ruggeru II, lu Nurmannu. Lu re addumannò a San Bernardu di mannàri 'n Sicilia li sò mònaci. Lu santu, versu lu 1130, mannau Ugu, ca era un monacu cistircensi francisi ca si truvava a Moterola ‘nta Spagna cu unnici cumpagni, tra cui Paulu, Eligiu e Marcu, ca succidiu a iddu comu abati ntô 1175, e dui chièrici. Li mònaci si nni jeru ‘n Calabria, a S. Maria a Riquisita, ditta “la Sambucina", vicinu Cusenza. Di dda passaru a Nuhara, vicinu ô turrenti San Grigoriu, unni c’era un munasteriu iniziatu a custruìri dê monaci basiliani ntô 1137. Li mònaci chiamaru la vallata Bona, e completaru la custruzioni trent’anni doppu: la chiamaru S. Maria di Nuhara, didicannula â Virgini Nunziata, e Ugu fu elettu abati. Chistu fu lu primu munasteriu cistercensi 'n Sicilia. Li mònaci appuoi fìciru àutri quattru filiali: S. Maria di Roccamaduri, S. Maria di Spanò, S. Maria da Valli (vicinu Missina) e S. Maria du Parcu, ô Altufonti. Ugu appi tantu amuri pâ puvirtà evangelica, na granni divuzioni â Madonna e diffunneva a Parola di Diu. Lu monasteriu dava travagghiu nta tutta la zona, difinneva li nnucenti, dava rifuggiu ê pirsicutati e facìa la carità ê puvureddi. Ugu purtau ntô novu monasteriu quasi tricentu riliqui di santi, una dâ cruci du Signuri, un lavabu di brunzu e na giarra pi l’acqua, ca poi sirviu pê malati. Tanti cristiani, di vicinu e di luntanu truvavanu aiutu, cunsigghiu e cunfortu. Cunsuntu di l’anni, dâ penitenza e dû travagghiu, muriu a Nuhara ntô 17 Nuvemmiru 1175. La so morti fu chianciuta comu chidda d’un santu. Pari ca la soru di Ugu, ca si chiamava Ginuveffa, mannò dâ Francia un pezzu di stoffa raccamatu pi cummigghiarici la facci. C’era scrittu: “Nun finisciu, nun finivi, nun finirò di prijari pi tia". Fu biatificatu ntô 1664.

Li riliquii cancia

Li so ossa, la testa, li nguanti di abati sunnu purtati 'n prucissioni lu 16 di austu a Nuhara; lu 17 Nuvemmiri, jornu dâ so morti, la Batia Vecchia, na cresia di l’antica abbazia.

Bibbliografia: Vincenzo Cartaregia Sant'Ugo Patrono di Novara Cenni storici e biografici, 2002