Jàcumu II d'Aragona
Jàcumu II (Valenzia, 10 di austu 1267 – Barcillona 2 di nuvèmmiru o 5 di nuvèmmiru 1327), chiamatu lu Giustu (n catalanu: Jaume el Just; n spagnolu Jaime el Justo) fu re di Sicilia (comu Jàcumu I) dû 1285 ô 1295 e re d'Aragona e Valenzia e Cunti di Barcillona dû 1291 ô 1327. Ntô 1297 vinni assignatu lu regnu di Sardinia e Còrsica. Usau lu tìtulu latinu Iacobus Dei gracia rex Aragonum, Valencie, Sardinie, et Corsice ac comes Barchinone. Fu lu figghiu secunnu di Petru III d'Aragona e Custanza d'Aragona.
Regnu
canciaSuccidìu sò patri comu re di Sicilia ntô 1285. Quannu murìu sò frati Alfonzu III ntô 1291, pigghiau macari lu tronu d'Aragon. Pi menzu di nu pattu cu Carlu II d'Angiò ntô 1296, cci accurdau a lassari jiri la Sicilia, mi li baruna sicilian, mmeci, cci minteru sò frati Fidiricu. Arrignau fini â sò morti ntô 1327.
Scrittura
canciaDuranti lu sò regnu ntâ Sicilia (1285–1291) Jàcumu cumpunìu l'ùnicu puema chi ancora asisti (scrittu pi occitanu), didicatu a la Madonna: Mayre de Deu.[1] Jàcumu paragunau la cresia a na navi chi nun veni guidata drittamenti (nauchier, zzoè lu Papa):
|
|
L'ùrtimi versi prèjanu a la Madonna ca lu pruteggi dî piccati:
|
|
Pricidutu di: Petru III d'Aragona |
Re di Sicilia | Succidutu di: Fidiricu II di Sicilia |
Noti
cancia- ↑ A short analysis, with useful footnotes, and eight lines quoted with Catalan translation is found in Martín de Riquer (1964), Història de la Literatura Catalana, vol. 1 (Barcelona: Edicions Ariel), pp. 172–73.